“Zullen we vandaag samen de zolder eens opruimen?”, zegt mijn lief vanmorgen onverwachts bij het ontbijt. Ik krijg spontaan een hartverzakking, schiet in de stress-modus en krijg geen hap meer door mijn keel. Opruimen betekent voor haar óók weggooien. En dat is nou net mijn zwakste punt. En dan ook nog samen. Persoonlijk heb ik daar niets op tegen maar in voorgaande jaren deed ik het alleen; met z’n tweeën is toch voor mij een heel ander dingetje. Alleen kan ik op zolder uren doorbrengen: ik zit te lezen en te herlezen en wik en weeg of ik het zal wegdoen. Meestal verhuist het dan naar de andere kant van de zolder…. Zo dat is opgeruimd.
Nu ben ik van de generatie die luistert naar de overheid: ‘Ouderen blijf in beweging’! Dus stem ik voor de lieve vrede in en nadat wij het ochtendblad uit hebben verhuizen we samen naar de zolder. Rigoureus begint mijn meissie de spullen richting trapgat te schuiven met de bedoeling ze naar beneden te brengen met de mededeling dat als wij het niet wegdoen onze kinderen alles zo in de container dumpen. Gelukkig weet ik dat nu nog te voorkomen door eerst nog eens alles (nog eens) door te nemen. En, lectori salutem, u raadt het al: ik zit weer te lezen en te herlezen in oude jaargangen week- en maandbladen. En aan veel antieke en oude voorwerpen kleven dikwijls goede herinneringen. Weg doen kan altijd nog.
En dan hoop je tussen de oude voorwerpen, schilderijen en dies meer zij een pareltje tegen te komen waarmee je naar de programma’s ‘Tussen Kunst en Kitsch’ , ‘Kaf of Koren’ of ‘Cash or Trash’ kunt. Wat te denken van een paar Ming-vazen, Meissen porselein of een schilderijtje van Van Gogh? Waarom is steeds een ander de gelukkige? Onlangs was ik in een antiekzaak waar de verkoper tientallen koperen ketels had staan die hij per stuk voor een habbekrats van de hand wilde doen. “Ze zijn niets meer waard, meneer, er zit geen handel meer in” zei hij “De jongeren willen dit niet meer”. En als de kennis er niet is, is de associatie er ook niet!
Maar wat als onze (voor)ouders al die spullen hadden weggedaan? Wij hadden het niet geweten hoe zij leefden. Gelukkig worden deze pareltjes nu bewaard en tentoongesteld in musea waaronder Het Middendorpshuis in Den Ham of in het Historisch Museum in Vriezenveen. Een bezoek waard om het verleden te laten herleven. Na de coronacrisis dan…
“Zo de zolder is opgeruimd. Zullen we nu met de garage beginnen en daarna de schuur doen?” hoor ik onder aan de zolder trap. Nu weet ik niet meer hoe ik het heb. Maar verder gaat het goed tussen ons!